بررسی رابطه بین روحیه و خود کار آمدی مدرسان مراکز تربیت معلم

روحیه و خودکارآمدی از مفاهیم مهم در حوزة مدیریت محسوب می شوند . هدف اصلی این پژوهش ، بررسی وضعیت روحیة مدرسا ن مراکز تربیت معلم و رابطة آ نان با خودکارآمدی است.  برای این منظور، ۵۵ نفر از مدرسان  مراکز تربیت معلم شهر تهران از طریق نمونه گیری طبقه ای به عنوان نمونه انتخاب شدند . روش تحقیق توصیفی از نوع همبستگی است و ابزار گردآوری داده ها شامل دو پرسشنامه است: پرسشنامة روحیه (محقق ساخت) دارای قابلیت اعتماد85/۰ و پرسشنامة خودکارآمدی عمومی (شرر) و همکاران(1982) با قابلیت اعتماد 86/0 است.  به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی، آزمونt گروه‌های مستقل، همبستگی پیرسون و تحلیل واریانس یکراهه استفاده شده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که میزان روحیة مدرسان در حد متوسط بوده و بالاترین و پایین ترین میانگین به ترتیب مربوط به مؤلفه های (رضایت از تعامل و روابط با همکاران) و (رضایت از حقوق و مزایا) بوده است؛ همچنین بین روحیة مدرسان مراکز تربیت معلم و خودکارآمدی آنان رابطة مثبت معنی داری وجود دارد . بین میانگین روحیةمدرسان مرد و زن تفاوت مشاهده نشده است و اینکه براساس تحلیل نتایج واریانس یکراهه تفاوتی بین میانگین روحیه مدرسان براساس میزان سابقه خدمت و مدرک تحصیلی آنان مشاهده نشده است .